Zero Hour – recenzja w 2024 roku

„Zero Hour” to gra, która przyciągnęła mnie nie grafiką ani dynamiczną akcją, ale atmosferą realizmu, którą ciężko znaleźć we współczesnych FPS-ach. To taktyczna strzelanka dla tych, którzy cenią precyzyjne planowanie, pracę zespołową i strategiczne podejście. Od samego początku czułem, że to coś więcej niż kolejna gra o strzelaniu do wrogów.

Gra przenosi nas do fikcyjnych lokacji inspirowanych Bangladeszem, ale to nie sceneria jest tu najważniejsza. Największym atutem „Zero Hour” jest to, jak świetnie oddaje intensywność walki w zamkniętych pomieszczeniach. Każdy krok, każda decyzja liczy się podwójnie. Tutaj nie ma miejsca na bieganie z karabinem jak w typowych, arcade’owych shooterach. Zamiast tego, każda misja zmusza cię do analizy sytuacji, komunikacji z zespołem i zachowania zimnej krwi.

Jedną z rzeczy, które najbardziej doceniam, jest brak metagierki związanej z odblokowywaniem broni czy ulepszeń. W „Zero Hour” liczą się twoje umiejętności, a nie to, ile godzin spędziłeś na grindowaniu. Każda broń ma swoje unikalne właściwości, a to, że nie ma „optymalnych” zestawów, sprawia, że rozgrywka jest bardziej zróżnicowana. Każdy mecz to nowe wyzwanie – musisz polegać na swoim refleksie i zdolności do adaptacji.

Jednak ostrzegam – na początku możesz się sfrustrować. Gra ma dość stromą krzywą uczenia, a doświadczeni gracze nie mają litości. Jeśli po kilku szybkich porażkach nie wyjdziesz z gry, ale zamiast tego zaczniesz uczyć się map i obserwować bardziej doświadczonych graczy, szybko zobaczysz postępy. „Zero Hour” nagradza cierpliwość i chęć nauki. W ciągu kilku tygodni stałem się o wiele lepszym graczem, a każda wygrana runda dawała satysfakcję, jakiej nie doświadczyłem w innych strzelankach.

W porównaniu do innych gier z tego gatunku, jak choćby „Ready Or Not” – które jest bardziej jak „Call of Duty” w świecie taktycznych FPS-ów – „Zero Hour” bardziej przypomina „Battlefielda” z większym naciskiem na realizm i głębię mechaniki. Grafika może nie zachwyca, szczególnie na starszym sprzęcie (na moim GTX 1060 gra radzi sobie dość średnio), ale rozgrywka wynagradza wszelkie niedostatki wizualne. To tutaj gra naprawdę błyszczy.

Jednym z moich ulubionych elementów jest zarządzanie amunicją. Możesz przytrzymać przycisk, aby sprawdzić, ile kul zostało w magazynku – to małe detale, które dodają realizmu. Latarki są tu naprawdę przydatne, a nie tylko ozdobą. Możesz wybrać, jak nimi operować, w zależności od tego, jak chcesz podejść do sytuacji – automatyczne włączenie przy celowaniu, manualne operowanie, czy inne opcje, które sprawiają, że czujesz większą kontrolę nad swoim wyposażeniem.

„Zero Hour” to gra, która nie wybacza błędów, ale nie jest też niemożliwa do opanowania. Złamiesz zasady stealth? Nic straconego, jeśli masz szybkie palce i odpowiednią strategię, możesz wyjść z opresji żywy. To, co czyni tę grę wyjątkową, to właśnie ta wolność wyboru – nie musisz idealnie trzymać się planu, aby osiągnąć sukces. Gra testuje twoje umiejętności nie tylko w zakresie strzelania, ale i myślenia pod presją.

Podsumowując, „Zero Hour” to ukryty klejnot, który zasługuje na więcej uwagi. Nie jest idealna, ale wciąga, jeśli lubisz taktyczne podejście do strzelanek. Jeśli szukasz gry, która nagradza myślenie i współpracę, a nie tylko szybki refleks, to powinieneś spróbować swoich sił w „Zero Hour”. Dla mnie to jedna z tych gier, które dają więcej radości z każdym rozegranym meczem.